We ontmoeten elkaar op het kantoor van Woonwaarts in Nijmegen. Lana straalt. ”Ik vind het leuk over mijn werk te vertellen, want ik heb een ontzettend leuk vak.” Door haar enthousiasme is de sfeer binnen een paar minuten vertrouwd. Een eigenschap die ongetwijfeld van grote waarde is in haar dagelijkse praktijk. 

”Na mijn opleiding tot Buitengewoon Opsporingsambtenaar (BOA) ben ik gaan werken voor de gemeente Nijmegen. Dat heb ik drie jaar gedaan. Een BOA vult de politie aan bij het opsporen van strafbare feiten en bij de handhaving van de openbare orde en veiligheid. In die rol ontwikkel je een oog voor dingen die niet goed gaan, maar ook hoe je met mensen moet communiceren. Vooral dat laatste maakt het een leuk vak. Ik werd vanuit mijn netwerk in de wijk door de corporatie gevraagd sociaal wijkbeheerder te worden. Dat is eigenlijk een betrekkelijk nieuw fenomeen, dus ik heb in het afgelopen jaar kunnen pionieren en een visie kunnen ontwikkelen.”

”Ik ben gestart met gewoon de wijk ingaan, mensen aanspreken en een praatje maken. Het viel me al snel op dat er veel mensen zijn die niet goed mee kunnen doen. Die mensen zijn vaak helemaal niet in beeld bij instanties. In de persoonlijke gesprekken die ik met mensen heb, vertellen ze me dat ze eenzaam zijn of dat ze een aparte buurjongen hebben die het huis niet uitkomt. Maar ik zie vaak al aan iemands ogen dat het niet helemaal lekker gaat. Als je geïnteresseerd bent merk je dat mensen graag hun verhaal kwijt willen. Je krijgt al snel een totaalbeeld van wat er in een wijk speelt. Daarnaast heb ik contact met, bijvoorbeeld, de wijkagent, begeleiders van zorgorganisaties en het wijkteam van de gemeente. Op die manier hoor ik over klachten van burenruzies, overlast van huisdieren of zwerfvuil. Dan ga ik naar aanleiding daarvan met mensen praten en ook dan kom ik er vaak achter dat er veel meer speelt in het persoonlijke leven.

”Het verschil tussen mijn rol en die van de professionele hulpverlening is, dat zij vooral gericht zijn op het behandelen van één ‘cliënt’. Ik help mensen juist met samenleven door ze met elkaar in contact te brengen, zodat ook begrip ontstaat voor elkaars eigenaardigheden. Ik denk dat voor veel mensen een behandeling alleen niet genoeg is. Je wilt er ook bij horen, meedoen. En daar is vaak wederzijds begrip voor nodig en een steuntje in de rug. We vullen elkaar dus aan en zo ervaar ik het ook in de praktijk. Ik kreeg bijvoorbeeld te horen dat er overlast was van katten bij een mevrouw. Ik ben er naar toe gegaan en aanvankelijk liet ze me niet binnen, maar maakten we een praatje aan de deur. Een week later heb ik weer aangebeld en mocht ik binnenkomen. Ik trof een totaal verwaarloosde woning aan. Afval in huis, een verschimmeld matras op de vloer in de kamer. Ze had haar leven totaal niet op orde en was het overzicht helemaal kwijt. In mijn gesprekken met haar kwam ik er achter dat ze een heel moeilijk verleden had. Naar mijn mening had ze professionele hulp nodig, maar daar wilde ze niet aan vanwege slechte ervaringen. Ik heb het toch voor elkaar gekregen dat ze professionele hulp kreeg en ik span me er zelf voor in dat ze wat meer contact heeft in de buurt. Ik ga regelmatig naar haar toe voor een praatje en ze vindt zelf dat het nu beter met haar gaat.

”In de kern komt het er op neer dat ik een verbinder ben. Oog hebben voor wat er speelt in de wijk, persoonlijke gesprekken voeren, beoordelen wat voor ondersteuning er nodig is en mensen met elkaar in contact brengen. Ik merk dat bestuurders en professionals anders denken dan ik. Daarom is het leuk in het projectteam te zitten. Om mijn ervaringen te verbinden aan meer abstracte visies. Zo heb ik mijn bestuurder eens meegenomen naar mensen die problemen hadden thuis. Ze keek haar ogen uit!” Lana moet er hartelijk om lachen.

Dit interview komt uit ons FAME Magazine 2020